۲۹
ارديبهشت
حالا این چند خط بهانه ایست برای اعلان زنده ماندن
چند خطی که حکایتیست از این روزهای بی قراری و دلتنگی.روزهایی که آشفته ام و درگیر.دور خودم میچرخم و چنگ میزنم به هر چه که میتواند مرا نگه دارد. چه برزخی است اینجا.شاید گاهی باید رفت تا به انتها رسید و تمام شد.نمیدانم کی تمام میشوم...
خدا می داند که چقدر خسته ام.خسته ی خسته. سکوت بهترین همنشین و همدم این روزهاست.روزهای دل تنگی و دل شکستگی.کاش لحظه ای خدا دستم را در دستش میگرفت و نوازشی میکرد و ...
نمیدانم.هر چه که هست همین است.من و تنهایی و خدایی که می خواهمش...
