'گاهی

آدمی زاد است دیگر.گاهی چیزهایی مینویسد که ممکن است مخاطبی نداشته باشند.گاهی روی کاغذ و گاهی هم در وبلاگ.چه فرقی میکند...

مهم نوشتن است و خارج کردن افکار.شاید هر آنچه که گذشته گذشته باشد.اما خدای متعال چعه قدرتی در ذهن آدمی قرار داده و آن هم قدرت پرواز ذهن است.گاهی آنقدر این ذهن اوج میگیرد که ممکن است فرودش کار دست آدم بدهد.اما اوج گرفتنش با تمام خطرات بعدش که ممکن است اتفاق بیافتد می ارزد.نگاه میکنم میبینم که چیزی ننوشته ام هنوز.از درد ها نگفته ام.از رنج ها نگفته ام.از غم و غصه و قصه هایی که با آنها زندگی کردم نگفته ام.

چه قدر سخت است که همه فقط یک طرف قصه را ببینند.به قول بزرگواری مثل زهر مار شده ام....

پ ن:

فقط نوشتم تا متنی را که حذف کردم ....

آیا همه ی شاعران یا نویسندگان یا هر کس که چیزی می نویسد الزاما باید در مورد شخص خاصی بنویسند؟؟؟